Beste Belgische wielrenners aller tijden: een top 100
Grote liefhebbers zijn we, van de stoempende mannen die het snot voor de ogen rijden. Natuurlijk kunnen we in Nederland best wel een beetje wielrennen, met Zoetemelk, Raas en Kuiper, maar we halen het niet bij onze Zuiderburen.
Met enige jaloersheid en vol bewondering laten we jullie deze, natuurlijk discutabele, top 10 van grote Belgische, Vlaamse of Waalse zo u wilt, helden zien. De beelden spreken voor zich…
Genieten dus maar weer!
Lees hier ->>> meer aardige artikelen over België op deze website …
… en hier ->>> meer aardige artikelen over wielrennen op deze website
Top 100 – Beste Belgische wielrenners aller tijden
Bijgewerkt tot januari 2021 – met korte bio’s
100. Berten Dejonghe met 7.384 punten
Jaren actief: 1913 – 1927
Albert Dejonghe (Middelkerke, 14 februari 1894 – aldaar, 23 februari 1981) was nam 9 maal deel aan de Ronde van Frankrijk en won in 1923 de 4de etappe van Brest naar Les Sables-d’Olonne.
In 1920 was hij derde in Parijs-Tours en werd tweede in het eindklassement van de Ronde van België en tweede in de Ronde van Vlaanderen. In 1922 won hij Parijs-Roubaix.
99. Eddy Schepers met 7.386 punten
Jaren actief: 1976 – 1990
Schepers (Tienen, 12 december 1955) is met torenhoge verwachtingen het profwereldje ingestapt. Hij nam in 1976 deel aan wegwedstrijd op de Olympische Spelen, samen met Dirk Heirweg, Frank Hoste en Fons De Wolf.
In 1977 won hij vervolgens de Ronde van de Toekomst, die toen nog exclusief voorzien was voor amateurs.
De opvolger van Merckx werd Eddy uit Drieslinter niet. Zijn sprint was niet snedig genoeg, en in tijdritten verloor hij veel te veel tijd. Daarenboven kon hij het echte kopmanschap niet aan. Hij reed echter met de besten meer over de cols.
Later in zijn loopbaan ontpopte hij zich tot meesterknecht van Stephen Roche, die zijn overwinningen in de Giro d’Italia en de Tour de France van 1987 niet het minst aan Schepers te danken had. Op sommige cols moest Eddy inhouden om Roche niet uit het wiel te rijden.
Belangrijkste overwinningen:
1977
Ronde van de Toekomst
3de etappe, 5de etappe en eindklassement Ronde van Namen
Giro delle Regioni
1979
2de Belgisch kampioen op de weg, Elite
1980
3de Belgisch kampioen op de weg, Elite
1985
1e etappe Ronde van Romandië
98. Patrick Sercu met 7.523 punten
Jaren actief: 1964 – 1983
Op de baan werd Sercu (Roeselare, 27 juni 1944 – aldaar, 19 april 2019) eenmaal olympisch kampioen en drie keer wereldkampioen. Hij veroverde in 1964 het goud op de kilometer met vliegende start bij de Olympische Spelen in Tokio en pakte in 1963, 1967 en 1969 de wereldtitel op de sprint.
Ook was de West-Vlaming zeer succesvol als zesdaagse renner. Van 1965 tot en met 1983 won hij een recordaantal van 88 zesdaagses. Daarbij zegevierde hij vijftien keer aan de zijde van Eddy Merckx en veertien keer samen met Peter Post.
In de jaren zeventig boekte Sercu ook meer dan vijftig zeges op de weg. Zowel in 1974 als in 1977 schreef hij drie etappes in de Tour de France op zijn naam. In 1974 legde hij ook beslag op de groene trui. Ook won de sprinter dertien ritten in de Giro d’Italia.
97. Jean Brankart met 7.591 punten
Jaren actief: 1953 – 1960
Brankart (Momalle, 12 juli 1930 – Luik, 23 juli 2020) boekte hij 27 overwinningen tijdens zijn carrière als profwielrenner. De meest in het oog springende prestatie was zijn tweede plaats in de Ronde van Frankrijk in 1955 achter de Fransman Louison Bobet.
Brankart was een begenadigd tijdrijder getuige zijn overwinning in de tijdrit tijdens de 21e rit in de Tour van 1955 en zijn overwinningen in de achtervolging tijdens de Belgische Nationale kampioenschappen op de baan van 1956, 1958 en 1959.
Ook in de bergen kwam hij goed uit de voeten als klimspecialist, getuige zijn overwinning in het bergklassement in de Ronde van Italië in 1958 en zijn derde plaats in het bergklassement in de Ronde van Frankrijk in 1955.
Jean Brankart werd in 1960 gedwongen een punt achter zijn wielerloopbaan te zetten wegens hartproblemen. Daarna was hij onder meer verzekeringsagent, lasser, cafébaas in Borgworm, chauffeur en uitbater van een turfkantoor.
Hij werd 90 jaar.
96. Jan Bakelants met 7.592 punten
Jaren actief: 2008 – 2021
Bakelants (Oudenaarde, 14 februari 1986) rijdt anno 2021 voor Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux. In 2019 reed hij de gemengde ploegenestafette op de wereldkampioenschappen wielrennen, samen met Senne Leysen, Frederik Frison, Sofie De Vuyst, Valerie Demey en Julie Van de Velde.
In 2013 maakte Bakelants zijn debuut in de Ronde van Frankrijk. Hij wist er indruk te maken door de tweede etappe te winnen, door in de laatste kilometer weg te rijden van een groep van zes en uiteindelijk het naderende peloton één seconde voor te blijven.
Hiermee pakte hij ook de gele trui. Hij zou de trui twee dagen dragen, en uiteindelijk als achttiende in het eindklassement eindigen.
Beste prestaties:
Milaan-San Remo: 16e (2016)
Amstel Gold Race: 13e (2016)
Ronde van Frankrijk: 18e (2013) en 1 etappezege
Ronde van Spanje: 17e (2010, 2016)
95. Mario Aerts met 7.626 punten
Jaren actief: 1995 – 2011
Mario Aerts (Herentals, 31 december 1974) won in 2002 de Waalse Pijl, zijn grootste zege uit zijn carrière. In het peloton had Aerts de bijnamen Super Mario en Le Beau Mario.
Meer info: www.procyclingstats.com/rider/mario-aerts
94. Noël Foré met 7.648 punten
Jaren actief: 1956 – 1968
Foré (Adegem, 23 december 1932 – 16 februari 1994) was niet alleen een begenadigd wegrenner, hij kon ook op de piste zijn mannetje staan en hij pikte af en toe een veldrit mee.
Beste prestaties van Noël Foré
Gent-Wevelgem: 1e in 1958
Ronde van Vlaanderen: 1e in 1963
Parijs-Roubaix: 1e in 1959
93. Léon Scieur met 7.846 punten
Jaren actief: 1911 – 1925
Scieur’s (Florennes, 19 maart 1888 – aldaar, 7 oktober 1969) zijn grootste overwinningen waren Luik-Bastenaken-Luik in 1920 en de eindzege in de Ronde van Frankrijk van 1921. Hij droeg de gele trui dat jaar 14 dagen lang. In datzelfde jaar werd hij ook derde in Parijs-Roubaix.
92. Jean Rossius met 7.948 punten
Jaren actief: 1911 – 1925
Rossius (Cerexhe-Heuseux, 27 december 1890 – Luik, 2 mei 1966) won vier etappes in de ronde van Frankrijk. Verder won hij vele kleinere ritten.
91. Ferdi van den Haute met 7.956 punten
Jaren actief: 1976 – 1987
Van den Haute (Deftinge, 25 juni 1952) was zowel actief op de weg als op de piste. Zijn grootste overwinning was puntenklassement van de Ronde van Spanje 1978.
Zo won hij Gent-Wevelgem in 1978, één etappe de Tour de France en drie etappes in de Ronde van Spanje, naast vele kleinere koersen.
90. Edwig Van Hooydonck met 7.992 punten
Jaren actief: 1985 – 1996
Van Hooydonck (Ekeren, 4 augustus 1966) kon goed uit de voeten in de Vlaamse Ardennen en won twee keer De Ronde van Vlaanderen.
Daarin kreeg hij zijn bijnaam Eddy Bosberg, omdat hij bij zijn beide overwinningen telkens een beslissende demarrage plaatste op de Bosberg, traditioneel de laatste helling voor de aankomst.
Ook in de Brabantse heuvels reed hij een mooi palmares bij elkaar: hij is recordhouder met vier overwinningen in de Brabantse Pijl.
Hij reed zijn hele carrière voor ploegen van Jan Raas. Halverwege het seizoen 1996 beëindigde hij enigszins vroegtijdig zijn carrière. Hij kon niet meer volgen met de toprenners terwijl hijzelf proper reed. Hij wilde dit zo houden en er zat dus niets anders op dan stoppen met wielrennen.
89. Jürgen Roelandts met 8.004 punten
Jaren actief: 2004 – 2020
Roelandts (Asse, 2 juli 1985) wint in 2008 het Belgisch kampioenschap. Verder wint hij nog enige etappes in kleinere koersen.
88. Roger Rosiers met 8.063 punten
Jaren actief: 1965 – 1980
Roger Rosiers (Vremde, 26 november 1946) wint in 1971 Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix en in 1972 Ronde van Luxemburg. Verder wint hij diverse kleinere koersen en pakt hij een etappe in de Ronde van Spanje.
87. Frans AERENHOUTS met 8.096 punten
Jaren actief: 1957 – 1967
Aerenhouts (Wilrijk, 4 juli 1937) beschikte over een sterke eindsprint en won onder meer Gent-Wevelgem in 1960 en 1961. Hij was vooral eendagsrenner, maar werd anderzijds 17de in de Ronde van Frankrijk van 1961 en 12de in de Ronde van Spanje van 1963 waarin hij ook één ritzege behaalde.
86. Frank Vandenbroucke met 8.121 punten
Jaren actief: 1994 – 2009
Bijnaam: VDB
Vandenbroucke (Moeskroen, 6 november 1974 – Saly, 12 oktober 2009) was 1995 tot 1999 was Vandenbroucke zeer succesvol. Bij de Belgische Mapei-wielerploeg won hij onder andere de Ronde van de Middellandse Zee, de Scheldeprijs, Gent-Wevelgem, de Ronde van Galicië en Parijs-Nice.
Ook won hij etappes in de Ronde van Oostenrijk en de Ronde van Luxemburg. In 1999 ging hij naar het Franse Cofidis en had daar zijn succesvolste jaar in zijn loopbaan.
Hij won Luik-Bastenaken-Luik, de Omloop Het Volk en twee etappes in de Ronde van Spanje, waar hij ook het puntenklassement won. Op het wereldkampioenschap eindigde hij als een van de favorieten op de zevende plaats, ondanks een valpartij in het begin van de wedstrijd.
Longembolie en dames van plezier
Sinds het begin van de dopingaffaire in 1999 ging het met de wielercarrière van Vandenbroucke steeds bergaf. Ook privé kende Vandenbroucke veel problemen. Depressies en druggebruik leken Vandenbroucke fataal te zullen worden.
Op 12 oktober 2009 overlijdt Vandenbroucke onverwacht tijdens zijn vakantie in Senegal aan een longembolie.
Hij verblijft in Saly en is samen met wielrenner Fabio Polazzi op vakantie. Hij overlijdt in het hotel La Maison Bleue op drie kilometer van zijn hotel.
Vandenbroucke is die nacht in gezelschap van een Senegalese prostituee geweest, die hij de vorige avond had ontmoet. De vrouw wordt samen met twee Senegalese mannen aangehouden.
Zij hebben de spullen van VDB gestolen en de mannen werden verdacht van heling. De vrouw geeft aan dat Vandenbroucke nog in leven was toen zij hem verliet.
Zie hier de Top 10 beste Nederlandse wielrenners van 2022.
85. Joseph BRUYÈRE met 8.127 punten
Jaren actief: 1969 – 1980
Zie hier de beste perstaies van Joseph Bruyère (Maastricht, 5 oktober 1948):
1969
Flèche Ardennaise voor amateurs
1971
Ronde van Oost-Vlaanderen
1972
19e etappe Tour de France
1974
Omloop Het Volk
Proloog Parijs-Nice
1975
Eindklassement Ronde van de Middellandse Zee
Omloop Het Volk
1976
Luik-Bastenaken-Luik
1978
Luik-Bastenaken-Luik
1980
Omloop Het Volk
84. Rik Van Linden met 8.130 punten
Jaren actief: 1971 – 1983
Henri Kamiel (Rik) Van Linden (Wilrijk, 28 juli 1949) won in 359 koersen, waarvan 73 in één jaar (1968). Zijn specialiteit lag vooral bij de sprint.
1971, zijn eerste jaar als profrenner, won Van Linden meteen de klassieker Parijs-Tours, een koers die hij in 1973 nogmaals zou winnen. In 1972 maakte hij zijn debuut in de Ronde van Frankrijk, waarin hij de tweede etappe op zijn naam schreef.
In het puntenklassement eindigde hij als tweede achter Eddy Merckx, maar drie jaar later, in de Ronde van Frankrijk van 1975, won Van Linden de groene trui alsnog door drie etappes te winnen en Merckx te verslaan.
Behalve in de Ronde van Frankrijk boekte Van Linden ook etappezeges in de andere twee grote rondes.
In 1974 won hij twee etappes in de Ronde van Spanje en tussen 1973 en 1978 won hij in totaal negen etappes in de Ronde van Italië. In de Ronde van Italië van 1978 droeg hij twee dagen de roze leiderstrui.
Zie hier het eappeschema Tour de France 2023.
83. Arthur Decabooter met 8.159 punten
Jaren actief: 1957 – 1967
Arthur (Tuur) Decabooter (Welden, 3 oktober 1936 – De Pinte, 26 mei 2012) had als bijnaam ‘El Toro’ (de stier).
Hij won de Ronde van Vlaanderen drie maal, als amateur (1955), onafhankelijke (1958) en beroepsrenner (1960 voor Jean Graczyk en Rik Van Looy).
Ook won hij veel semi-klassiekers zoals Dwars door België, de Omloop Het Volk, Kuurne-Brussel-Kuurne, de E3-Prijs en het Kampioenschap van Oost-Vlaanderen.
Hij won één rit in de Ronde van België en drie ritten in de Ronde van Spanje; in die ronde won hij in 1960 ook het puntenklassement.
82. Frank Hoste met 8.162 punten
Jaren actief: 1976 – 1991
Hoste (Gent, 29 augustus 1955) is op dit moment vooral bekend is als co-commentator voor de Tour de France op de radio. Zijn grootste succes in de jaren was het winnen van de groene trui tijdens de Tour de France in 1984.
In totaal nam hij acht keer deel aan de Tour en won hij vijf etappes. In 1982 werd Hoste Belgisch kampioen op de weg.
Hij behaalde talrijke overwinningen, zoals in 1982 Gent-Wevelgem en de Vierdaagse van Duinkerken, in 1984 de Grand Prix van Wallonië en in 1986 in de Grote Prijs van Canton Aargau.
Ploegen
1977: IJsboerke-Colnago
1978: IJsboerke-Gios
1979: Marc Zeepcentrale-Superia
1980: Marc-V.R.D.
1981 – 1982: TI-Raleigh
1983: Europ Decor-Dries
1984: Europ Decor-Boule d’Or
1985: Del Tongo
1986 – 1987: Fagor
1988: AD Renting-I.O.C.
1989: ADR-N. Lapa
1990: I.O.C.-Tulip
1991: La William-Saltos
81. Daniel Willems met 8.346 punten
Jaren actief: 1976 – 1985
Willems (Herentals, 16 augustus 1956 – Vorselaar, 2 september 2016 was een van de veelbelovende Belgische jongeren die als ‘de nieuwe Merckx’ werden aangekondigd. Op jonge leeftijd won hij klassiekers als de Brabantse Pijl en de Scheldeprijs.
Uit zijn palmares blijkt dat hij op alle terrein goed uit de voeten kon. In de Ronde van Frankrijk behaalde hij zijn meest spraakmakende overwinningen, waaronder een top 10 plaats in het eindklassement.
Maar al snel deemsterde Willems weer weg, en kon hij de te hoge verwachtingen niet waarmaken.
80. Marcel Janssens met 8.413 punten
Jaren actief: 1951 – 1965
Janssens (Edegem, 30 december 1931 – Nukerke, 29 juli 1992) was profwielrenner van 1954 tot 1965. In totaal boekte hij tijdens zijn carrière als profwielrenner 32 overwinningen.
De meest in het oog springende prestaties waren zijn overwinning in Bordeaux-Parijs in 1960 en de tweede plaats in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk van 1957 achter Jacques Anquetil.
Janssens was een uitstekend ronderenner, waarbij hij zijn kwaliteiten als tijdrijder en klimmer, maar vooral als gedurfd daler kon tonen.
In 1958 liep hij bij een zware val een handbreuk op en in 1960 ging zijn seizoen grotendeels verloren door een aanval van tyfus. Mede door deze voorvallen kon hij zijn prestaties uit het begin van zijn profcarrière niet meer continueren.
79. Guido Van Calster met 8.425 punten
Jaren actief: 1977 – 1989
Van Calster (Scherpenheuvel, 6 februari 1956) was prof van 1978 tot 1989. Hij vooral in dienst (onder meer van Eddy Merckx die toen op zijn retour was en Hennie Kuiper), maar boekte desondanks enkele mooie overwinningen.
78. Jan Adriaensens met 8.448 punten
Jaren actief: 1952 – 1961
Adriaensens (Willebroek, 6 juni 1932 – Rumst, 2 oktober 2018) was vooral bekend als ronderenner, met name in de Ronde van Frankrijk was hij vaak op dreef. Hij nam acht maal deel aan deze ronde waarbij hij zes maal binnen de eerste tien in de eindrangschikking eindigde.
Hij was ook een van de renners die zich in de Tour van 1956 lieten verrassen door de tot dan toe onbekende Franse renner Roger Walkowiak, die de ronde min of meer bij toeval won.
In de Tour van dat jaar heeft Adriaensens de grootste kans laten glippen om de ronde op zijn naam te schrijven, hij werd echter slechts derde.
77. Jurgen van den Broeck met 8.468 punten
Jaren actief: 2003 – 2017
Van den Broeck (Herentals, 1 februari 1983) kwamt tussen 2004 en 2017 uit voor de ploegen Discovery Channel, Lotto-Soudal , Team Katusha en LottoNL-Jumbo. Hij is gespecialiseerd in de tijdrit discipline en werd hiermee wereldkampioen bij de junioren in 2001.
Zijn talent is te zien in kleine rittenkoersen zoals de Ronde van Romandië en de Eneco Tour. Dit wordt later bevestigd door top-10 finishes in alle drie grote rondes: de Giro d’Italia , deTour de France en de Vuelta a España.
76. Axel Merckx met 8.488 punten
Jaren actief: 1992 – 2007
Merckx (Ukkel, 8 augustus 1972) is de zoon van de nummer één op deze lijst: Eddy Merckx. Hij behaalde enkele grote ereplaatsen en in 2000 won hij het Belgisch Kampioenschap en de achtste rit van Ronde van Italië.
In 1998, 2001, 2002, 2004, 2005, 2006 en 2007 was hij de best gerangschikte Belg in de Ronde van Frankrijk. In 2004 werd hij derde in de olympische wegrit in Athene.
Top 75 – Beste Belgische wielrenners aller tijden
75. Tim Wellens met 8.500 punten
Jaren actief: 2010 – heden
Wellens (Sint-Truiden, 10 mei 1991) rijdt die anno 2021 voor Lotto Soudal. 2014 was het jaar van zijn doorbraak.
In de Ronde van Italië koerste hij aanvallend hetgeen hem twee tweede plaatsten opleverde in de 6de en 17de etappe, een negende plaats in de klimtijdrit en een vierde plaats in het bergklassement.
Beste prestaties van Tim Wellens
Ronde van Italië: 2 etappezeges
Ronde van Spanje: 2 etappezeges
Overige zeges:
Ronde van Polen in 2016
Eneco Tour in 2014 en 2015
Ronde van Guangxi in 2017
Brabantse Pijl in 2018
Grote Prijs van Montreal in 2015
74. Michel Van Aerde met 8.603 punten
Jaren actief: 1953 – 1966
Van Aerde (Zonnegem, 2 oktober 1933 – Burst, 11 augustus 2020) behaalde in totaal 31 overwinningen bij de beroepsrenners.
1954: Belgisch kampioen bij de militairen
1956: Eke; Impe; Melsele; Schoonaarde en Stadsprijs Geraardsbergen
1957: 2 ritten in de Dauphiné Libéré; het eindklassement in de Drielandentrofee; Erpe; Parijs-Valenciennes; Stadsprijs Geraardsbergen; een rit in de Tour de l’Ouest en een rit in de Ronde van Normandië.
1958: Beervelde en Wervik
1959: Kopenhagen; een rit in Parijs-Nice; Sienne en Sint-Lievens-Esse.
1960: 15e rit in de Ronde van Frankrijk
1961: Erembodegem; Heule; Nationaal kampioenschap op de weg bij de elite; Omloop der Drie Provinciën; 12e rit in de Ronde van Frankrijk; Zonnegem.
1962: een rit in de Ronde van België op de Citadelle te Namen
1963: Burst
1964: Erpe
73. Jean-Philippe Vandenbrande met 8.620 punten
Jaren actief: 1978 – 1990
Vandenbrande’s (Dworp, 4 december 1955) grootste overwinning was zijn winst in de 15e etappe van de Ronde van Spanje 1978. Nadien behaalde hij vooral ereplaatsen.
Zo stond hij onder meer op het podium van de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Brussel en het Kampioenschap van Zürich.
72. Emile Daems met 8.626 punten
(Genval, 4 april 1938)
Jaren actief: 1957 – 1966
Beste prestaties:
Milaan-San Remo: 1e (1962)
Ronde van Lombardije: 1e (1960)
Parijs-Roubaix: 1e (1963)
Ronde van Italië: 2 etappezeges
Ronde van Frankrijk: 13e (1962) en 4 etappezeges
71. Willy Teirlinck met 8.718 punten
Jaren actief: 1970 – 1986
Teirlinck (Teralfene, 10 augustus 1948) nam tien keer deel aan de Ronde van Frankrijk, won vijf Touretappes, en won 95 profwedstrijden in totaal.
In 1973 nam Willy Teirlinck het geel in de Ronde van Frankrijk, na ritwinst van de korte ochtendetappe naar Rotterdam. Deze trui speelde hij in de namiddagrit naar Sint-Niklaas weer kwijt aan Herman Van Springel.
Teirlinck won regelmatig door, na een demarrage in de laatste kilometer, alleen aan te komen.
70. Johan De Muynck met 8.744 punten
Jaren actief: 1969 – 1983
De Muynck’s (Waarschoot, 30 mei 1948) grootste overwinning behaalde hij in 1978 toen hij de Ronde van Italië won. Daarmee is hij tot op heden de laatste mannelijke Belgische wielrenner die één van de drie ‘Grote Rondes’ won.
69. Alfons Schepers met 8.747 punten
Jaren actief: 1929 – 1938
Op Schepers’ (Neerlinter, 27 augustus 1907 – Tienen, 1 december 1984) palmares staan onder andere overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Vlaanderen bijgeschreven. In 1931 werd hij ook kampioen van België op de weg. In 1932 won hij Parijs-Belfort.
68. Cyrille van Hauwaert met 8.804 punten
Jaren actief: 1905 – 1914
Van Hauwaert’s (Moorslede, 16 december 1883 – Zellik, 15 februari 1974) bijnaam was ‘De Leeuw van Vlaanderen’.
Hij was de eerste Belg die de klassiekers Bordeaux-Parijs (1907), Milaan-San Remo (1908) en Parijs-Roubaix (1908) won en in 1909 was hij ook de eerste Belg die een etappe in de Ronde van Frankrijk won.
67. Willy Bocklant met 8.827 punten
Jaren actief: 1960 – 1969
Bocklant (Bellegem, 26 januari 1941 – Herzeeuw, 6 juni 1985) zijn voornaamste overwinning was Luik-Bastenaken-Luik in 1964. Ook won hij in 1965 de Brabantse Pijl en divers etappes in verschillende ronde.
66. Edgard Sorgeloos met 8.936 punten
Jaren actief: 1951 – 1966
Sorgeloos stond bekend als een echte ‘meesterknecht’, maar hij behaalde zelf ook 34 zeges.
Ondanks zijn dienende rol wist Edgard Sorgeloos zelf ook, mede door zijn snelle spurtbenen, een aantal sterke en grote overwinningen te boeken. Zo won hij in 1951 de GP Maurice Depauw.
Te Erembodegem-Terjoden won hij in 1955 en 1961. In 1955 won hij ook de derde etappe in de Ronde van België en in de Ronde van Zwitserland.
De GP de la Famenne schreef hij in 1957 op zijn naam net als de vierde etappe van de Ronde van Zwitserland (hij werd tweede in de eindstand en won het puntenklassement). Hij won de GP des Ardennes in 1958.
In 1959 en 1964 schreef hij de Italiaanse klassieker Sassari-Cagliari op zijn naam. In 1962 won hij de GP Parisien, de achtste etappe van Paris-Nice alsook een ploegentijdrit in de Ronde van Frankrijk.
65. Emile asson sr. met 9.053 punten
Jaren actief: 1912 – 1926
Emile Joseph Ghislain Masson (Morialmé, 16 oktober 1888 – Bierset, 25 oktober 1973) was talentvol renner en boekte een aantal mooie overwinningen. Hij was de vader van de succesrijke renner Émile Masson jr (1915).
1913
4e etappe Ronde van België
1919
5e etappe Ronde van België
Eindklassement Ronde van België
1922
11e etappe Ronde van Frankrijk
12e etappe Ronde van Frankrijk
4e etappe Ronde van België
1923
2 etappe Ronde van België
Eindklassement Ronde van België
Bordeaux-Parijs
64. Ronny De Witte met 9.162 punten
Jaren actief: 1967 – 1982
Belangrijkste zeges van Ronald De Witte (Wilrijk, 21 oktober 1946):
1969
2e etappe deel B Ronde van België
GP Fourmies
1971
6e etappe Parijs-Nice
1974
5e etappe Ronde van Frankrijk
Gullegem Koerse
1975
2e etappe Ronde van Frankrijk
Scheldeprijs Vlaanderen
1976
13e etappe Ronde van Italië
Parijs-Tours
1977
4e etappe Ronde van België
63. Etienne De Wilde met 9.305 punten
Jaren actief: 1978 – 2001
De Wilde (Wetteren, 23 maart 1958) heeft een enorme staat van dienst op de weg zowel als op de baan.
Hij was in het begin van zijn carrière meer actief op de weg, later combineerde hij wegwedstrijden met het rijden op de baan. Aan het einde van zijn wielerloopbaan beperkte hij zich tot het baanwielrennen.
Hij nam in totaal aan 197 zesdaagsen deel en heeft 38 overwinningen op zijn naam staan, waarmee hij een gedeelde zevende plaats inneemt op de ranglijst aller tijden. Van deze 38 overwinningen won hij er dertien samen met de Duitser Andreas Kappes.
De Wilde behaalde in 2000 als koppelgenoot van Matthew Gilmore een zilveren medaille in het baanwielrennen op de Olympische Spelen in Sydney op het nummer ploegkoers.
62. Edward Sels met 9.342 punten
Jaren actief: 1962 – 1972
Edward (Ward) Sels (Vorselaar, 27 augustus 1941) won veel van zijn wedstrijden in de sprint. In totaal heeft hij 190 wedstrijden gewonnen.
Belangrijkste zeges van Sels:
1963
Brussel-Luik
1964
Belgisch kampioen op de weg, Profs
1e etappe deel A Vuelta a España
1e etappe Parijs-Nice
9e etappe Parijs-Nice
1e etappe Ronde van Frankrijk
11e etappe Ronde van Frankrijk
14e etappe Ronde van Frankrijk
19e etappe Ronde van Frankrijk
1965
3e etappe Ronde van België
Parijs-Brussel
7e etappe Ronde van Frankrijk
1966
Ronde van Vlaanderen
Schaal Sels
6e etappe Ronde van Frankrijk
22e etappe Ronde van Frankrijk
1967
Antwerpse pijl
GP Kanton Aargau Gippingen
1e etappe Ruta del Sol
3e etappe Ruta del Sol
4e etappe Ruta del Sol
7e etappe Ruta del Sol
1968
Schaal Sels
Scheldeprijs Vlaanderen
4e etappe Ronde van Italië
1969
6e etappe Vuelta a España
61. Firmin Lambot met 9.392 punten
Jaren actief: 1908 – 1924
Lambot (Florennes, 14 maart 1886 – Borgerhout, 19 januari 1964) was de eerste Belg die, na de invoering ervan, de gele trui droeg in de Tour de France.
In zijn geboortestad Florennes begon Lambot als wielrenner in 1909. In dat jaar won hij de kampioenschappen van Vlaanderen en België.
Hij reed de Tour de France van 1911 tot 1913, maar door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd de wedstrijd de volgende 5 jaar niet gereden.
Toen de Tour in 1919 terugkeerde, was het enorm lastig fietsen op wegen die door de oorlog vernietigd waren. Slechts 11 renners beëindigden de Tour van dat jaar.
Firmin Lambot stond lang tweede, maar toen Eugene Christophe zijn vork brak, reed Lambot hem voorbij. Hij was, na Odiel Defraeye en Philippe Thys, de derde Belg die de Tour won.
In 1920 en 1921 was Lambot goed geplaatst in de eindstand en in 1922 won hij voor de tweede keer de Tour, waardoor hij de allereerste eindwinnaar werd zonder zelf een dagetappe te winnen.
Deze tweede Tourzege behaalde hij op 36-jarige leeftijd, en daarmee was hij lange tijd de oudste winnaar van een Grote Ronde. Hij verloor dat record pas in 2013 aan Vuelta-winnaar Chris Horner. Hij blijft tot nader order wel de oudste Tourwinnaar ooit.
Na zijn carrière ging Firmin Lambot terug aan de slag als fietsenmaker.
60. Marc Demeyer met 9.420 punten
Jaren actief: 1971 – 1982
Demeyer (Avelgem, 19 april 1950 – Merelbeke, 20 januari 1982) stond bekend als hardrijder. In 1972 werd Demeyer beroepswielrenner in de Flandriaploeg van Briek Schotte.
Op de dag dat hij zijn contract tekende, won hij meteen Dwars door België en kort daarna de GP van Isbergues.
Hij was een belangrijke knecht van Freddy Maertens, trok sprints aan en reed veel gaten dicht. Af en toe kon hij ook voor eigen kans rijden. Zo won Demeyer in 1974 Parijs-Brussel en in 1976 Parijs-Roubaix. Ook etappes in de Ronde van Frankrijk staan op zijn palmares.
Zie hier de Top 15 grootste sportbonden van Vlaanderen 2021.
59. Maxime Monfort met 9.448 punten
Jaren actief: 2003 – 2019
Monfort (Bastenaken, 14 januari 1983) reed voor een groot deel van zijn loopbaan voor Lotto-Soudal. Hij begon zijn carrière als prof bij Landbouwkrediet-Colnago in 2004.
Zijn grootste overwinningen zijn een etappe en de eindzege van de Ronde van Luxemburg van 2004. Ook maakte hij indruk in de Ronde van Spanje van 2007 met goede klasseringen in de bergetappe naar Lagos de Covadonga en de grote tijdrit, waardoor hij in het algemeen klassement weinig tijd verloor op de favorieten.
Uiteindelijk werd hij elfde in het eindklassement. Verder werd hij in de proloog van de Dauphiné Libéré van 2008 knap vierde. Over het algemeen wordt hij beschouwd als een prima klimmer en tijdrijder.
58. Walter Planckaert met 9.538 punten
Jaren actief: 1968 – 1985
Planckaert (Nevele, 8 april 1948) en hij behaalde 74 overwinningen tijdens zijn professionele carrière. De won ondere ander de Ronde van België, de Ronde van Vlaanderen in 1976, de Amstel Gold Racein 1972) en een etappe in de Ronde van Frankrijk.
De ‘Planckaerts’ zijn een begrip in de Vlaamse wielerwereld. Zijn broers Willy en Eddy waren ook wielerprof. Ook zijn neefjes Jo (zoon van Willy) en Francesco en Eddy Junior (zonen van Eddy) waren wielrenner.
57. Germain DERIJCKE met 9.621 punten
Jaren actief: 1950 – 1961
Derycke (Bellegem, 2 november 1929 – Kortrijk, 13 januari 1978) kan gezien zijn palmares gerekend worden tot de typische klassieke renners.
Op 29-jarige leeftijd, op het toppunt van zijn sportieve mogelijkheden, maakte een zwaar auto-ongeval, waarvan hij nooit helemaal herstelde, een vroegtijdig einde aan zijn loopbaan.
Germain Derycke behoort, naast de wereldtoppers Louison Bobet, Fred De Bruyne, Hennie Kuiper, Sean Kelly en sinds kort ook Philippe Gilbert tot het selecte kransje van zes renners die vier van de vijf klassieke ‘Monumenten’ op hun naam konden schrijven. Men kan slechts gissen hoe zijn erelijst er zou hebben uitgezien zonder dit fataal accident…
Beste prestaties:
Milaan-San Remo 1e (1955)
Ronde van Vlaanderen 1e (1958)
Parijs-Roubaix 1e (1953)
Luik-Bastenaken-Luik 1e (1957)
Ronde van Frankrijk 1 etappezege
WK op de weg 2e (1953)
56. Eric Leman met 9.775 punten
Jaren actief: 1967 – 1977
Leman (Ledegem, 17 juli 1946) is samen met Achiel Buysse, Fiorenzo Magni, Johan Museeuw, Tom Boonen en Fabian Cancellara recordhouder van het aantal overwinningen in de Ronde van Vlaanderen.
Hij won Vlaanderens Mooiste drie keer: in 1970, 1972 en 1973. Hij won in zijn loopbaan ook vijf ritten in de Ronde van Frankrijk.
55. Armand Desmet met 9.796 punten
Jaren actief: 1955 – 1967
Desmet (Waregem, 23 januari 1931 – 17 november 2012) won onder andere in 1958 de E3-Prijs, in 1959 het Eindklassement Ronde van België, een etappe in de Ronde van Frankrijk en Spanje.
54. Georges Pintens met 9.830 punten
Jaren actief: 1967 – 1976
Pintens (Antwerpen, 15 oktober 1946) won verschillende grote wedstrijden, waaronder klassiekers en de Ronde van Zwitserland.
53. Lucien Buyze met 9.836 punten
Jaren actief: 1910 – 1933
Buysse (eigenlijk: Buyze) (Wontergem, 11 september 1892 – Deinze, 3 januari 1980)
In de edities van 1924 en 1925 van de Tour de France rijdt Buyze in de Franse ploeg Automoto voor kopman Ottavio Bottecchia. Hij werd derde in 1924 en, na een heftige discussie met Bottecchia, tweede in 1925 achter de Italiaan.
Belangrijke zeges en uitslagen:
Winnaar Ronde van Frankrijk (1926) en de Ronde van België (1913)
Eerste in Brussel-Luik (1914), in de 5e etappe van de Ronde van België (1921), in Lier (1922), de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent (1923) en de Stadsprijs van Geraardsbergen (1927).
52. Jean Aerts met 9.900 punten
Jaren actief: 1927 – 1939
Aerts (Laken, 8 september 1907 – Brugge, 15 juni 1992) was een erkend sprinter. Hij was de eerste wielrenner die zowel de wereldtitel op de weg won bij de amateurs in 1927 als ook bij de professionals in 1935.
Hij had in de wielerwereld de bijnaam ‘Hoge Piet’ vanwege zijn elegante stijl op de fiets. Een andere bijnaam was ‘De brummel van de fiets’.
Bij het behalen van de wereldtitel bij de profs in 1935 in het Belgische Floreffe versloeg hij de Spanjaard Luciano Montero Hernandez en zijn landgenoot Gustave Danneels.
Ook in de Ronde van Frankrijk was hij succesvol: hij behaalde in totaal 12 etappeoverwinningen en staat hiermee met Philippe Thys gedeeld derde op de lijst van Belgische winnaars. Enkel Eddy Merckx (34) en Freddy Maertens (15) hebben er meer. In 1932 heeft hij tevens één dag de gele trui mogen dragen.
In 1931 won hij de wielerklassieker Parijs-Brussel en in 1933 werd hij eerste in het eindklassement van de Ronde van België.
51. Guido Reybrouck met 10.024 punten
Jaren actief: 1962 – 1973
Reybrouck (Brugge, 25 december 1941) sprokkelde hij enkele mooie overwinningen, waaronder Parijs-Tours, Kuurne-Brussel-Kuurne en de Amstel Gold Race.
Beste prestaties van Guido Reybrouck:
Amstel Gold Race: 1e in 1969
Ronde van Italië: 3 etappezeges
Tour de France: 6 etappezeges
Ronde van Spanje: 4 etappezeges
Top 50 – Beste Belgische wielrenners aller tijden
50. Georges Ronsse met 10.049 punten
Jaren actief: 1924 – 1937
Gregorius Maria Julius (Georges) Ronsse (Antwerpen, 4 maart 1906 – Berchem, 4 juli 1969) behaalde zijn grootste successen op het wereldkampioenschap op de weg, dat hij twee keer na elkaar wist te winnen.
Daarnaast won hij ook verscheidene wielerklassiekers, zoals Bordeaux-Parijs, Luik-Bastenaken-Luik en Parijs-Roubaix.
Toen hij in 1925 Luik-Bastenaken-Luik won was hij slechts 19 jaar en 102 dagen oud, waardoor hij nog steeds de tweede jongste winnaar van een WorldTour-wedstrijd is (na Victor Fastre).
Ronsse reed voornamelijk op de weg, maar pakte ook twee maal de Belgische titel in het veldrijden en werd tevens drie maal nationaal kampioen achter de derny’s op de piste, een discipline waarin hij twee maal brons nam op het Wereldkampioenschap (in 1935 en 1936).
49. Ferdinand Bracke met 10.054 punten
Jaren actief: 1962 – 1979
Bracke (Hamme, 25 mei 1939) was een begenadigd tijdrijder, zowel op de weg als op de wielerbaan in de discipline ‘achtervolging’.
Op de baan werd hij tussen 1965 en 1973 vijfmaal Belgisch kampioen, waarvan viermaal in de achtervolging; de andere titel was achter derny.
Ook werd hij tweemaal wereldkampioen achtervolging, in 1964 en 1969. In 1967 vestigde hij tevens een nieuw werelduurrecord en doorbrak als eerste de grens van de 48 kilometer in één uur. In 1971 slaagde hij er ook in de Ronde van Spanje te winnen.
48. André Dierickx met 10.619 punten
Jaren actief: 1968 – 1981
Dierickx (Oudenaarde, 29 oktober 1946) nam deel aan de individuele wegwedstrijd op de Olympische Zomerspelen van 1968. Hij won onder andere de Waalse Pijl in 1973 en in 1975 en de Ronde van Grote Prijs van Wallonië in 1975.
47. Marc Sergeant met 10.743 punten
Jaren actief: 1981 – 1996
Sergeant (Aalst, 16 augustus 1959) won onder andere in 1982 de Ruta del Sol, in 1986 het Belgisch kampieonschap en een etappe in de Tour de France.
46. Félicien Vervaecke met 10.769 punten
Jaren actief: 1928 – 1942
Vervaecke (Dadizele, 11 maart 1907 – Brussel, 31 oktober 1986) won van alles. Bijvoorbeeld in 1929 Parijs-Lens, in 1935 het Bergklassement Tour de France en vele etappes in de Ronde van Frankrijk.
45. Julien Vervaecke met 11.030 punten
Jaren actief: 1924 – 1936
Vervaecke (Dadizele, 3 november 1899 – Ronk (Frankrijk), mei 1940) was de oudere broer van Félicien Vervaecke, eveneens een profwielrenner.
In mei 1940, bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, werd hij door een detachement van het Britse leger met vijf kogels doodgeschoten. Hij had zich verzet tegen de confiscatie van zijn huisraad.
Pas weken later is zijn stoffelijk overschot ontdekt aan de Frans-Belgische grens. De exacte datum van zijn overlijden is nooit achterhaald.
Beste prestaties
Ronde van Vlaanderen: 5e (1927)
Parijs-Roubaix: 1e (1930)
Luik-Bastenaken-Luik: 4e (1930)
Ronde van Italië: 11e (1932)
Ronde van Frankrijk: 3e (1927) en 2 etappezeges
44. Vic van Schil met 11.107 punten
Jaren actief: 1961 – 1977
Van Schil (Nijlen, 21 december 1939 – aldaar, 30 september 2009) was geen veelwinner en staat dan ook vooral bekend als ‘meesterknecht’ van Eddy Merckx, aan wiens zijde hij negen jaar koerste.
Een opmerkelijke prestatie was Van Schils ontsnapping met Merckx in de klassieker Luik-Bastenaken-Luik van 1969: beiden finishten met meer dan acht minuten voorsprong op de nummer drie.
Naast zijn ereplaats in Luik-Bastenaken-Luik werd van Schil ook tweede in het Kampioenschap van Zürich en vijfde in Parijs-Roubaix.
Hij won onder andere in 1964 de Omloop van Midden-België en de 11de etappe Ronde van Spanje, in 1967 de Ronde van Wallonië en in 1968 de Brabantse Pijl.
Van Schil overleed op 69-jarige leeftijd door zelfdoding.
43. Tonnie Houbrechts met 11.209 punten
Jaren actief: 1965 – 1981
Houbrechts (Tongeren, 6 september 1943) won als eerste niet-Italiaan de Tirreno-Adriatico en als eerste niet-Portugees de Ronde van Portugal. Hij won de Ruta del Sol in 1968.
42. Jos Hoevenaars met 11.214 punten
Jaren actief: 1955 – 1967
Vier jaar reed Jos Hoevenaars (Antwerpen, 30 november 1932 – Wilrijk, 14 juni 1995) in de Rode Garde van Rik van Looy. In die tijd won hij Rome-Napels-Rome (1958) en de Waalse Pijl (1959). Hij droeg in 1960 tien dagen de roze trui in de Ronde van Italië.
Andere hoogtepunten uit de loopbaan van Jos Hoevenaars waren de derde plaats bij het WK in 1962, zijn overwinning in de Scheldeprijs (1964) en ereplaatsen in verschillende klassiekers en etappekoersen.
Zo werd hij 2e in Gent-Wevelgem (1959), 3e in de Ronde van Lombardije (1964), 3e in de Ronde van Romandië (1960) en 3e in Bordeaux-Parijs (1958). Jos Hoevenaars was twaalf jaar beroepsrenner en won in die periode 25 koersen.
41. Pino Cerami met 11.230 punten
Jaren actief: 1947 – 1963
De op Sicilië geboren Cerami (Misterbianco, 28 april 1922 – Charleroi, 20 september 2014) werd op 16 maart 1956 tot Belg genaturaliseerd. Hij maakte in 1946 zijn entree in het profpeloton met een persoonlijke sponsor en boekte in totaal 58 overwinningen.
Met zijn overwinning in de 9e etappe van de Ronde van Frankrijk in 1963 is hij nog steeds de oudste etappewinnaar in de geschiedenis van de Tour (41 jaar en 95 dagen).
Decennialang was hij daarmee ook de oudste etappewinnaar van eender welke grote ronde geweest maar de overwinning van de Amerikaan Chris Horner in de 3e etappe van de Vuelta in 2013 maakte een einde aan dit record.
Horner was op de dag van zijn overwinning 41 jaar en 305 dagen oud. Slechts een week later scherpte Horner dit record nog aan door ook de 10e etappe te winnen. 15 September won hij ook het eindklassement van de Vuelta.
In 1960 won Pino Cerami ook Parijs-Roubaix.
40. Eddy Planckaert met 11.354 punten
Jaren actief: 1978 – 1991
Planckaert (Nevele, 22 september 1958) boekte veel succes met twee zeges in de Omloop Het Volk, de Brabantse Pijl, Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Verder won hij enkele etappes in de Tour de France, Vuelta en in de Giro d’Italia.
Ook veroverde hij nog eens de groene trui in de Ronde van Frankrijk. Een van zijn grootste overwinningen was Parijs-Roubaix in 1990 waar hij in het velodroom in Roubaix (Robaais) Steve Bauer met een banddikte klopte.
Zijn twee oudere broers Willy en Walter waren vroeger ook profwielrenner. Ook zijn neef Jo Planckaert was profrenner.
39. Peter van Petegem met 11.356 punten
Jaren actief: 1991 – 2007
Van Petegem’s (Opbrakel, 18 januari 1970) bijnaam was ‘de Zwarte van Brakel’ of ‘De Peet’. Hij was vooral expert in het rijden van belangrijke eendaagse wedstrijden, de zogenaamde klassiekers.
Zijn eerste grote overwinning was de Omloop in 1997. Het jaar er op deed hij dit voor een tweede keer. Zijn grote doorbraak op internationaal vlak is zijn zilveren medaille op het WK van 1998. Hij werd tweede na Camenzind.
Het jaar daarop won hij zijn eerste monument met de Ronde van Vlaanderen. Dit deed hij na een spurt met drie. Hij klopte Vandenbroucke en Museeuw.
Van Petegems grootste succes kwam in april 2003. Nadat hij op zondag 6 april voor de tweede maal de Ronde van Vlaanderen had gewonnen, volgde de volgende week (13 april) een overwinning in Parijs-Roubaix.
Het was de eerste keer dat een rijder beide ‘kasseienklassiekers’ in hetzelfde jaar won sinds Roger De Vlaeminck in 1977. Hij is een van de tien renners die daar in slaagde.
38. Désiré Keteleer met 11.593 punten
Jaren actief: 1942 – 1961
In totaal behaalde Keteleer (Anderlecht, 13 juni 1920 – Roosbeek, 17 september 1970) 37 overwinningen bij de beroepsrenners. Hij was ook heel lang de gangmaker bij Bianchi voor Fausto Coppi.
Keteleer won onder andere de Waalse Pijl, de Elfstedenronde en de Ronde van Romandië. In verschillende rondes heeft hij diverse ritten gewonnen zoals in de Ronde van Zwitserland, Italië, Duitsland en België.
37. Jef Demuysere met 11.615 punten
Jaren actief: 1925 – 1937
Demuysere (Wervik, 26 juli 1907 – Antwerpen, 30 april 1969) in de volksmond ‘Tjeppen Demuysere’ als profrenner bij het team Lucifer-Hutchinson, waar hij direct hoge ogen gooide.
Het hoogtepunt van zijn carrière vormt zijn overwinning in Milaan-San Remo in 1934, maar hij kan ook teren op een aanzienlijk palmares in de Tour de France : derde in 1929 (na Maurice De Waele en Giuseppe Pancera) en tweede in 1931 (na Antonin Magne).
In de Ronde van Italië eindigde hij tweede in 1932 (na Antonio Pesenti) en tweede in 1933 (na Alfredo Binda).
36. Félix Sellier met 12.056 punten
Jaren actief: 1912 – 1929
Sellier’s (Spy, 2 januari 1893 – Gembloers, 16 april 1965) bijnaam luidde ‘Le Mineur’, verwijzend naar zijn vroegere jaren als mijnwerker.
Hij werd pas prof op zijn 26ste en boekte een aantal mooie overwinningen waaronder drie etappes in Ronde van Frankrijk, Parijs-Roubaix en de Ronde van België.
35. Jos Huysmans met 12.058 punten
Jaren actief: 1962 – 1977
Huysmans was profwielrenner was een veelzijdig renner die vooral uitblonk in rittenkoersen en met veel toewijding en een groot tactisch inzicht koerste.
Hij reed aanvankelijk veel in dienst van zijn generatiegenoot (en buurman) Herman Van Springel en was later een van de meesterknechten van Eddy Merckx. Zijn grootste overwinningen waren de Waalse Pijl in 1969 en twee etappes in de Ronde van Frankrijk.
34. Roger Swerts met 12.178 punten
Jaren actief: 1962 – 1978
Swerts (Heusden, 28 december 1942) begon zijn profcarrière in 1965 in het team van Raymond Poulidor. In zijn eerste profjaar werd hij derde in het wereldkampioenschap op de weg, na Tom Simpson en Rudi Altig.
Na drie seizoenen stapte hij over naar de ploeg rond Eddy Merckx, waar hij zes jaar lang reed in dienst van zijn kopman. In 1972 won hij de Grote Landenprijs en, samen met Merckx, de Trofeo Baracchi.
Swerts eiste een belangrijkere rol op dan die van meesterknecht maar kreeg die niet onder Merckx. Hij verliet de ploeg-Merckx en reed in 1974 en 1975 voor IJsboerke, waar hij wel kopman kon zijn. In dat shirt werd hij in 1974 Belgisch kampioen.
In Parijs-Roubaix van 1975 werd hij zevende, ondanks een zware val waarbij hij minutenlang bewusteloos was. Het kopmanschap ging hem echter niet zo goed af en na twee seizoenen keerde hij terug naar Merckx’ ploeg.
Beste prestaties:
Gent-Wevelgem: 1e (1972)
Ronde van Italië: 16e (1972) en 2 etappezeges
Ronde van Spanje: 9e (1973) en 4 etappezeges
WK op de weg: 3e (1965)
33. Fons De Wolf met 12.355 punten
Jaren actief: 1976 – 1990
De Wolf’s (Willebroek, 22 juni 1956) beginjaren waren veelbelovend. Omdat Eddy Merckx net gestopt was met koersen, zocht de Vlaamse pers in elke uitstekende nieuweling een mogelijke opvolger.
Die verwachtingen kon Fons De Wolf echter nooit waarmaken. Toch boekte deze renner heel wat overwinningen.
Hij wint onder andere de Ronde van Lombardije in 1980, Milaan-San Remo in 1981 en één etappe in de Ronde van Frankrijk zes etappes in de Ronde van Spanje.
Fons De Wolf verklaart zijn plotse terugval aan een ongeluk met een zee-egel, op Guadeloupe in 1981. Sindsdien waren zijn bloedwaarden niet meer op peil, en zou zijn weerstand fors gedaald zijn.
32. Philippe Thys met 12.511 punten
Jaren actief: 1909 – 1927
Thys’ (Anderlecht, 8 oktober 1890 – Brussel, 17 januari 1971) bijnaam was ‘De Basset’. Hij was de eerste renner die de Ronde van Frankrijk driemaal wist te winnen, te weten in 1913, 1914 en 1920.
Er hadden er zeker nog meer in gezeten, als de Eerste Wereldoorlog hem niet van de beste jaren van zijn wielercarrière had beroofd, aldus Henri Desgrange bij de huldiging van Thys in 1920.
Philippe Thys won ook Parijs-Tours in 1917 en 1918, de Ronde van Lombardije in 1918 en was Belgisch kampioen veldrijden in 1910. In 1921 won hij het Criterium der Azen. In 1922 en 1923 schreef hij zijn naam op de erelijst van Parijs-Lyon.
31. Jean-Luc Vandenbroucke met 12.587 punten
Jaren actief: 1974 – 1988
Vandenbroucke (Moeskroen, 31 mei 1955) reed vrijwel zijn hele loopbaan voor Franse ploegen. Vandenbroucke was een goed tijdrijder en won ook diverse prologen, onder meer in Parijs-Nice, de Dauphiné Libéré en de Vierdaagse van Duinkerken.
30. Gaston Rebry met 12.593 punten
Jaren actief: 1923 – 1939
Bijnamen: Monsieur Paris-Roubaix, de Bulldog, de Tempobeul en de Locomotief.
Gaston George Rebry (Rollegem-Kapelle, 29 januari 1905 – Wevelgem, 3 juli 1953) verwerft eeuwige roem hij door in 1934 de dubbel te pakken: in hetzelfde jaar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix winnen. Deze laatste wedstrijd heeft hij al eens gewonnen in 1931.
In 1935 wint hij voor de derde maal de Helleklassieker. Hij wordt, lang vóór Roger De Vlaeminck, gezien als de eerste Monsieur Paris-Roubaix, door zijn drie overwinningen en twee ereplaatsen. Hij schrijft eveneens Parijs-Nice 1934 op zijn palmares.
29. Marcel Kint met 12.775 punten
Jaren actief: 1934 – 1951
Kint (Zwevegem, 20 september 1914 – Kortrijk, 23 maart 2002) weet vele grote wedstrijden op zijn naam wist te schrijven. Zijn bijnaam luidde De Zwarte Arend.
Kint werd – ongewild – de langst regerende wereldkampioen wielrennen want na zijn overwinning op het WK in 1938 in Valkenburg werd, vanwege de Tweede Wereldoorlog, jarenlang geen nieuw wereldkampioenschap meer betwist.
Tot zijn overwinningen behoren onder meer diverse klassiekers en ritten in de Ronde van Frankrijk.
In de finale van het eerste naoorlogse wereldkampioenschap wielrennen te Zürich, lag Kint samen met thuisrijder Hans Knecht op kop, toen een Zwitserse supporter Kint opzettelijk hinderde en ten val bracht.
Knecht, die een mindere spurt dan Kint bezat, werd zo wereldkampioen voor eigen volk. Kint behaalde uiteindelijk zilver.
Belangrijkste overwinningen van Marcel Kint
1936
Antwerpen-Gent-Antwerpen
19e etappe Deel 1 Tour de France
1938
15e etappe Tour de France
16e etappe Tour de France
18e etappe Tour de France
Regenboogtrui Wereldkampioenschap op de weg
Parijs-Brussel
1939
Antwerpen-Gent-Antwerpen
8e etappe Deel 1 Tour de France
18e etappe Deel 2 Tour de France
Belgische kampioenstrui Belgisch nationaal kampioenschap
G.P. Stad Zottegem
1943
Waalse Pijl
Parijs-Roubaix
1944
Nokere Koerse
Waalse Pijl
1945
Waalse Pijl
1949
Gent-Wevelgem
28. Louis Mottiat met 12.955 punten
Jaren actief: 1910 – 1926
Mottiat (Bouffioulx, 6 juli 1889 – Gilly, 5 juni 1972) kreeg vanwege van zijn doorzettingsvermogen kreeg hij de bijnaam ‘De Man van IJzer’. Het grootste staaltje van zijn uithoudingsvermogen was waarschijnlijk zijn winst in het Criterium der Azen in 1920.
Deze wedstrijd ging over 1208 km, van Bordeaux naar Parijs en terug. Hij legde deze afstand af in een tijd van 56 uur en 43 minuten. Gedurende de Eerste Wereldoorlog moest hij zijn carrière onderbreken.
27. Fred De Bruyne met 13.218 punten
Jaren actief: 1953 – 1961
In 1947 werd De Bruyne (Berlare, 21 oktober 1930 – Seillans (Frankrijk), 4 februari 1994) wielrenner. Hij won drie keer Luik-Bastenaken-Luik en verder enkele belangrijke klassiekers, zoals Milaan-San Remo, Parijs-Nice (2x) en Parijs-Roubaix.
Van 1956 tot en met 1958 werd hij driemaal op rij eerste in de Challenge Desgrange-Colombo, de voorloper van de Super Prestige, een regelmatigheidsklassement in het wielerseizoen.
Op de weg waren Rik Van Steenbergen en Rik Van Looy zijn grootste concurrenten. Op de baan waren De Bruyne en van Steenbergen kompanen. Zij zegevierden in de zesdaagse van Gent zowel in 1956 als 1957.
26. Maurice De Waele met 13.708 punten
Jaren actief: 1921 – 1935
De Waele (Lovendegem, 27 december 1896 – Maldegem, 14 februari 1952)
‘Maurice Dewaele had wilskracht te koop. Hij toonde het tijdens de voor hem zo succesvolle Ronde van Frankrijk 1929. Dewaele, die in 1927 tweede werd en in 1928 derde, was geen specifieke klimmer, maar hij reed met de besten naar boven. In de Pyreneeën had hij de Tour naar zijn hand gezet toen de Fransman Victor Fontan met de gele trui om de schouders huilend de wedstrijd verliet, nadat hij het frame van zijn fiets brak en de achterstand te groot werd.’ Lees hier ->>> meer over dit verhaal van Maurice De Waele.
Andere opmerkelijke overwinningen zijn onder meer de Ronde van het Baskenland van 1928 en 1929 .
Beste prestaties:
Ronde van Vlaanderen: 3e (1927)
Parijs-Roubaix: 6e (1930)
Luik-Bastenaken-Luik: 6e (1924)
Ronde van Frankrijk: 1e (1929) en 6 etappezeges
WK op de weg: 9e (1931)
25. Sylvère Maes met 13.819 punten
Jaren actief: 1932 – 1948
Maes’ (Zevekote, 27 augustus 1909 – Oostende, 5 december 1966) bijnaam was ‘Lepe Peer’, omdat hij slim reed.
In zijn debuutjaar won hij Parijs-Roubaix en de voorloper van het wereldkampioenschap veldrijden, het Internationaal Veldritcriterium.
Hij won tweemaal de Ronde van Frankrijk, in 1936 en 1939. In het bergklassement van de Ronde eindigde hij ook enkele malen hoog: in 1939 werd hij ook daarin de eindwinnaar.
In de Tour van 1937 stapte de gehele Belgische ploeg na talrijke schandalen geïnspireerd door het Franse chauvinisme af, waardoor Maes een mogelijke tweede opeenvolgende Tourzege aan zijn neus voorbij zag gaan.
24. Gilbert Desmet I met 14.362 punten
Jaren actief: 1950 – 1968
Desmet (Roeselare, 3 februari 1931) heedt een lange erelijst van 101 overwinningen, waaronder drie klassiekers, vijf semiklassiekers en drie rittenwedstrijden.
Ook droeg hij twee maal de gele trui in de Ronde van Frankrijk, twee dagen in de editie van 1956 en negen dagen in 1963. Hij was een veelzijdig renner die vooral uitblonk in rittenkoersen. Zijn bijnaam in het peloton was ‘Smetje’ en ‘Smetje van Lichtervelde’.
23. Ludo Peeters met 15.572 punten
Jaren actief: 1974 – 1990
Peeters (Hoogstraten, 9 augustus 1953) was een verdienstelijk renner. Hij reed een groot deel van zijn carrière in ploegen samen met, en later bij, Jan Raas. Tien keer nam Peeters deel aan de Ronde van Frankrijk en reed de ronde ook iedere keer uit.
Hij won er drie etappes en droeg tweemaal een dag de gele trui en won eenmaal het Combinatieklassement. Naast etappekoersen kon Peeters ook in eendaagse wedstrijden goed uit de voeten.
Zo won Peeters onder ander de Parijs-Brussel in 1977, het eindklassement Ronde van Luxemburg in 1978, Rund um den Henninger-Turm in 1982 en de Grote Scheldeprijs in 1984.
22. Michel Pollentier met 15.610 punten
Jaren actief: 1971 – 1984
Pollentier (Diksmuide, 13 februari 1951) viel op door zijn hoekige en scheve stijl op de fiets, maar was desalniettemin een succesvol renner. Daarnaast blijft hij ook herinnerd door zijn poging tot dopingfraude in de Ronde van Frankrijk van 1978.
Hij had zuivere urine verstopt in een peer onder de oksel die hij via een slangetje probeerde af te leveren. Hij werd echter betrapt en uit de race gezet.
Aan dit incident hield hij de bijnaam Peerke over. NOS-commentator en oud-wielrenner Maarten Ducrot vertelde in het tv-verslag van de rit naar Alpe d’Huez in juli 2013 dat het niet om een peertje ging, maar om een met urine gevuld condoom dat in de anus van Pollentier was aangebracht.
In 1980 won hij de Brabantse Pijl en vooral de Ronde van Vlaanderen, maar een jaar later verdween Pollentiers boekhouder met zeven miljoen frank en was hij failliet. Hij behaalde in totaal 89 profzeges.
21. Joseph Planckaert met 15.984 punten
Jaren actief: 1954 – 1965
Joseph (Jef) Planckaert (Poperinge, 5 mei 1934 – Otegem, 22 mei 2007) is één van de beste Belgische renners van eind jaren vijftig begin jaren zestig.
Hoogtepunt was het jaar 1962 toen hij op de Citadel van Namen Belgisch kampioen werd, Parijs-Nice en de Ronde van Luxemburg won, Luik-Bastenaken-Luik op zijn naam schreef en tweede werd in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk na Jacques Anquetil.
Verder won hij in 1958 Omloop Het Volk en in 1957, 1960 en 1963 de Vierdaagse van Duinkerke.
Hij was ook een verdienstelijk ronderenner. In de Ronde van Frankrijk eindigde hij zes keer bij de eerste twintig in het eindklassement. In 1961 won hij de zesde etappe met aankomst in Belfort.
20. Andrei Tchmil met 16.528 punten
Jaren actief: 1987 – 2002
Tchmil had achtereenvolgens de Sovjet-, Russische, Moldavische en Oekraïense nationaliteit voordat hij tot Belg werd genaturaliseerd.
In 1994 gaat Tchmil naar Lotto. Daar groeit hij uit tot een van de beste klassieke renners van zijn generatie.
In 1994 wint hij Parijs-Roubaix na een heroïsch duel met diezelfde Museeuw. Andere klassieke zeges zijn Parijs-Tours in 1997, Milaan-San Remo in 1999 en de Ronde van Vlaanderen in 2000.
Voorts prijken er op zijn palmares nog vele zeges, o.a. Kuurne-Brussel-Kuurne, E3 Prijs Vlaanderen en ritwinsten in kleine rondes.
19. Frans Bonduel met 16.639 punten
Jaren actief: 1928 – 1947
Bijnaam: Monsieur Paris-Bruxelles
Bonduel (Baasrode, 26 september 1907 – aldaar, 25 februari 1998) won ruim 40 wedstrijden als beroepsrenner. Parijs-Brussel was zijn speciale koers.
Hij won die twee keer en werd drie keer tweede en één keer derde in deze wedstrijd. In zijn geboortedorp Baasrode is een straat naar hem genoemd.
18. Eric Vanderaerden met 17.070 punten
Jaren actief: 1981 – 1996
Vanderaerden (Herk-de-Stad, 11 februari 1962) is rijdt in de jaren tachtig voor de Panasonicploeg van Peter Post. Hij wint in zijn carrière 138 koersen en etappes, waaronder een touretappe in zijn debuutjaar en diverse klassiekers, maar ook de groene trui in 1986.
Beste prestaties van Eric Vanderaerden
Gent-Wevelgem: 1e in 1985
Ronde van Vlaanderen: 1e in 1985
Parijs-Roubaix: 1e in 1987
Ronde van Frankrijk: 5 etappezeges
Ronde van Spanje: 3 etappezeges
17. Rik van Steenbergen met 18.481 punten
Jaren actief: 1943 – 1966
Als beroepsrenner, tussen 1942 en 1966, won Van Steenbergen (Arendonk, 9 september 1924 – Antwerpen, 15 mei 2003) onder andere twee keer de Ronde van Vlaanderen, twee keer Parijs-Roubaix, twee keer de Waalse Pijl, een keer Parijs-Brussel en een keer Milaan-San Remo.
Hij werd driemaal wereldkampioen op de weg. Hij was de snelste in verscheidene etappes in de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Italië en won eenmaal het puntenklassement in de Ronde van Spanje.
In 1948 kreeg hij bij de overwinning in Parijs-Roubaix de ‘Gele wimpel’ uitgereikt, de onderscheiding voor het hoogste uurgemiddelde behaald in een internationale klassieker. Hij verbeterde hiermee de prestatie van de Italiaan Jules Rossi uit 1938.
Een krant berekende ooit dat hij één miljoen kilometer aflegde. Onderweg behaalde hij 1645 triomfen en draaide tot zijn 43ste mee aan de top.
16. Frans Verbeeck met 18.944 punten
Jaren actief: 1962 – 1977
Verbeeck (Langdorp, 13 juni 1941) was in de grote klassiekers geen veelwinnaar, aangezien hij vaak het onderspit moest delven tegen Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck die in dezelfde periode actief waren.
Toch haalde Verbeeck in de klassiekers en semi-klassiekers in het voorjaar (met name Milaan-San Remo, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik) 17 keer het podium in de jaren zeventig.
Enkel Merckx en De Vlaeminck deden in die periode beter.
15. Walter Godefroot met 20.459 punten
Jaren actief: 1964 – 1979
Godefroot (Gent, 2 juli 1943), bijgenaamd ‘De Vlaamse bulldog’, is een voormalig wielrenner en ploegleider. Hij is vooral bekend als de voormalige teammanager van het wielerteam T-Mobile.
Walter Godefroot was van 1965 tot 1979 een professioneel wielrenner en won onder andere tien etappes in de Tour de France, meerdere klassiekers (onder andere tweemaal de Ronde van Vlaanderen) (1968 en 1978) en Paris-Roubaix (1969).
In 1975 won hij als eerste de befaamde spurt op de Champs Elysées tijdens de laatste rit van de Tour.
Als amateur behaalde hij in 1964 op de Olympische Zomerspelen in Tokio de bronzen medaille in de wegwedstrijd.
Beste prestaties Walter Godefroot
Ronde van Vlaanderen: 1e in 1968 en 1978
Parijs-Roubaix: 1e in 1969
Luik-Bastenaken-Luik: 1e in 1967
Ronde van Frankrijk: 10 etappezeges
14. Claude Criquielion met 20.684 punten
Jaren actief: 1977 – 1991
Criquielion (Lessen, 11 januari 1957 – Aalst, 18 februari 2015) was klassiekerspecialist en heeft onder andere de Ronde van Vlaanderen, Clásica San Sebastián, Waalse Pijl, Grote Prijs Eddy Merckx en de Brabantse Pijl op z’n naam staan.
In 1984 werd hij wereldkampioen op de weg en in 1990 schreef hij het Belgisch kampioenschap op zijn naam.
In de nacht van 15 op 16 februari 2015 werd hij getroffen door een zware beroerte en werd in kritieke toestand in het ziekenhuis van Aalst opgenomen, waar hij op 18 februari overleed.
Omdat Criquielion de eerste winnaar was van de Waalse Pijl met finish op de Muur van Hoei, werd op 1 december 2015, negen maanden na zijn overlijden en 30 jaar na zijn eerste van twee overwinningen op de Muur, de steilste bocht naar hem vernoemd en werd in die bocht een monument voor hem geplaatst.
13. Raymond Impanis met 21.791 punten
Jaren actief: 1945 – 1963
Impanis’ (Berg, 19 oktober 1925 – Vilvoorde, 31 december 2010) bijnaam was het bakkertje van Berg.
Het verhaal gaat dat hij door zijn moeder, die onbekend bleef, te vondeling gelegd werd in een biezen mand op de stoep van de kerk van Berg alwaar hij door de plaatselijke pastoor gevonden werd die vervolgens de bakker van Berg de opdracht gaf om zich over het kind te ontfermen.
Zijn grootste successen kende hij tot 1960. Hij won klassiekers als de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, die hij evenals Servais Knaven 16 maal uitreed, een record, Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl, en was tweemaal eindwinnaar in Parijs-Nice.
Opmerkelijk is wel dat Impanis nooit Luik-Bastenaken-Luik won. Hij werd wel viermaal tweede, in 1947, 1948, 1954 en 1955.
Een val in 1942 tijdens een wedstrijd in Tremelo zorgde ervoor dat hij zijn rechterarm amper nog kon buigen. Eén record staat nog steeds alleen op zijn naam: bij zijn debuut in de Tour in 1947 – hij was toen 21 jaar – won hij de langste individuele tijdrit die ooit in de Tour werd gereden. Het was een rit tussen Vannes en Saint-Brieuc over 139 kilometer.
Beste prestaties:
Gent-Wevelgem: 1e (1952, 1953)
Ronde van Vlaanderen: 1e (1954)
Parijs-Roubaix: 1e (1954)
Luik-Bastenaken-Luik: 2e (1947, 1948, 1954, 1955)
Ronde van Frankrijk: 6e (1947) en 3 etappezeges
12. Greg Van Avermaet met 22.935 punten
Jaren actief: 2005 – 2021
Greg Van Avermaet (Lokeren, 17 mei 1985) rijdt anno 2021 rijdt voor AG2R-Citroën. In 2016 werd hij olympisch kampioen op de weg in Rio de Janeiro. Hij is de zoon van wielrenner Ronald Van Avermaet, en ook zijn beide grootvaders Aimé Van Avermaet en Kamiel Buysse waren coureur.
Website: www.gregvanavermaet.be
Beste prestaties:
Gent-Wevelgem 1e (2017)
Parijs-Roubaix 1e (2017)
Ronde van Frankrijk 2 etappezeges
Ronde van Spanje 1 etappezege
WK op de weg 5e (2010, 2014)
Olympische Zomerspelen, Goud, Rio de Janeiro 2016, Wegwedstrijd
Parijs-Tours 1e (2011)
Ronde van België 1e (2015)
Oml. Het Nieuwsblad 1e (2016, 2017)
E3 Harelbeke 1e (2017)
Tirreno-Adriatico 1e (2017)
Grote Prijs van Montreal 1e (2011)
11. Herman Van Springel met 25.032 punten
Jaren actief: 1964 – 1981
Herman Van Springel’s (Ranst, 14 augustus 1943) bijnaam was Monsieur Bordeaux-Paris. Hij won vijf tourritten en in 1973 pakte hij (als niet-sprinter) toch de groene trui van het puntenklassement.
Op zijn indrukwekkende erelijst staan veel grote eendagskoersen. Zo won hij Gent-Wevelgem (1966), de Ronde van Lombardije (1968), de Omloop Het Volk (1968), Parijs-Tours (1969), de Grote Landenprijs (1969, 1970), de Trofeo Baracchi (1969), de Brabantse Pijl (1970, 1974), het Kampioenschap van Zürich (1971), het Belgisch kampioenschap (1971) en de E3-Prijs (1974).
In de grote ronden behaalde hij ritzeges en ereplaatsen. Zo werd hij in 1970 in de Vuelta derde en in 1971 in de Giro tweede. In de zeventien jaar dat Herman Van Springel beroepsrenner was, won hij in totaal 136 wegwedstrijden.
10. Lucien Van Impe
(Mere, deelgemeente van Erpe-Mere, 20 oktober 1946)
Aantal overwinningen: 22
Carrière: 1969-1987
Van Impe is beroepswielrenner van 1969 tot 1987. Hij blink uit in meerdaagse wedstrijden zoals de Ronde van Frankrijk, die hij in 1976 weet te winnen. Ook staat hij eenmaal als tweede en driemaal als derde op het podium.
Vijftien maal komt hij aan de start en telkens haalde hij de finish in Parijs. Hij is hiermee recordhouder voor België.
9. Stan Ockers
(Borgerhout, 3 februari 1920 – Antwerpen, 1 oktober 1956)
Ockers eindigde op de tweede plaats in de Ronde van Frankrijk van 1950 en 1952 en was de beste sprinter tijdens de Tour van 1955 en 1956. In 1955 won hij de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik en het wereldkampioenschap wielrennen in Frascati bij Rome, Italië.
Aantal overwinningen: 27
Carrière: 1942-1956
8. Freddy Maertens
(Lombardsijde, 13 februari 1952)
Maertens won veel van zijn wedstrijden in de sprint en kon dankzij zijn kracht goed op het grote verzet rijden. De meeste zeges haalde hij in sprints en tijdritten. In drie deelnames aan de Ronde van Frankrijk won hij vijftien etappes en droeg hij negen dagen de gele trui.
Driemaal won hij de groene trui voor het puntenklassement. Maertens heeft het record voor het aantal overwinningen in een Ronde van Frankrijk en een Ronde van Spanje.
Aantal overwinningen: 62
Carrière: 1973-1987
7. Philippe Gilbert
(Verviers, 5 juli 1982)
In het voorjaar van 2006 won Gilbert de Omloop Het Volk, een rit in de Dauphiné Libéré en de ENECO Tour. Twee jaar nadien triomfeerde de Waal opnieuw in de Omloop Het Volk. Nog eens twee weken later brak hij Milaan-Sanremo open op de Poggio en werd hij derde. Zie hier->>> zijn verdere palmares…
Aantal overwinningen: 70+
Carrière: 2002-heden
6. Tom Boonen
(Mol, 15 oktober 1980)
Boonen was profwielrenner van 2002 tot 2017 en werd in 2005 wereldkampioen. Hij won onder andere drie keer de Ronde van Vlaanderen en vier keer Parijs-Roubaix. Ook werd Boonen tweemaal Belgisch kampioen en won in 2007 het puntenklassement in de Ronde van Frankrijk.
Aantal overwinningen: 112
Carrière: 2000-2017
Top 5 Beste Belgische wielrenners aller tijden
5. Johan Museeuw
(Varsenare, 13 oktober 1965)
‘De Leeuw van Vlaanderen’ is een voormalig Belgisch wielrenner. Johan Museeuw was als professional actief van 1988 tot 2004 en behaalde 115 zeges waarvan 113 op de weg.
Hij was gespecialiseerd in het rijden van klassiekers en was op dat vlak een van de besten in de jaren 90. Tevens is de voormalig wielerkampioen ondernemer en bracht z’n eigen merk racefietsen op de markt.
Aantal overwinningen: 115
Carrière: 1988-2004
4. Roger De Vlaeminck
(Eeklo, 24 augustus 1947)
De Vlaeminck was in de jaren 70 een van de beste renners in de klassiekers, maar behaalde ook successen in het kleinere rondewerk en het veldrijden, in deze discipline behaalde hij twee wereldtitels.
Eén van zijn bijnamen was Monsieur Paris-Roubaix. Hij reed deze wedstrijd 14 keer en moest alleen in 1980 opgeven. De Vlaeminck werd daar 4 keer 1e, 4 keer 2e, 1 keer 3e, 1 keer 5e, 1 keer 6e en 2 keer 7e. Ook vermeldenswaardig is zijn resultaat in de Tirreno-Adriatico, die hij 6 keer op rij won.
Aantal overwinningen: 177 op de weg en 74 in het veld
Carrière: 1969-1984
3. Rik Van Steenbergen
(Arendonk, 9 september 1924 – Antwerpen, 15 mei 2003)
Als beroepsrenner, tussen 1942 en 1966, won Van Steenbergen onder andere twee keer de Ronde van Vlaanderen, twee keer Parijs-Roubaix, twee keer de Waalse Pijl, een keer Parijs-Brussel en een keer Milaan-San Remo.
Hij werd driemaal wereldkampioen op de weg. Hij was de snelste in verscheidene etappes in de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Italië en won eenmaal het puntenklassement in de Ronde van Spanje.
In 1948 kreeg hij bij de overwinning in Parijs-Roubaix de “Gele wimpel” uitgereikt, de onderscheiding voor het hoogste uurgemiddelde behaald in een internationale klassieker. Hij verbeterde hiermee de prestatie van de Italiaan Jules Rossi uit 1938.
Aantal overwinningen: 271 op de weg en 805 op de oval
Carrière: 1942-1966
2. Rik Van Looy
(Grobbendonk, 20 december 1933)
Van Looy werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1960 en 1961). Hij is de enige wielrenner die de zes klassiekers buiten categorie (Luik-Bastenaken-Luik, Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, Parijs-Tours, Ronde van Lombardije en Ronde van Vlaanderen) heeft gewonnen.
Ook won hij in de drie grote rondes, Giro, Tour en Vuelta, punten- of bergklassement. Hij blonk vooral uit als sprinter.
Van Looy behaalde nooit de eindoverwinning in grote rondewedstrijden. In 1958 moest hij als leider in het klassement, met vijf ritoverwinningen op zak, opgeven in de Ronde van Spanje. Hij wordt in 1959 wordt derde in de Ronde van Spanje en ook nog vierde in de Ronde van Italië.
In beide rondes boekt hij vier ritoverwinningen. Van Looy startte in 1962 voor de eerste maal in de Ronde van Frankrijk. De elfde rit gaat het verschrikkelijk mis, hij werd door een motor aangereden en afgevoerd naar het ziekenhuis in Pau.
Hij zag daarmee zijn voorbereiding op een derde wereldkampioenschap op rij de mist ingaan.
Aantal overwinningen: 493
Carrière: 1953-1970
1. Eddy Merckx
(Meensel-Kiezegem, 17 juni 1945)
Merckx staat met 525 gewonnen wedstrijden in de wielersportjournalistiek als de beste wielrenner aller tijden te boek. Het Franse tijdschrift Vélo betitelde hem in 2000 als ‘de grootste ooit in het wielrennen’.
Hij won de Tour de France en de Giro d’Italia vijf keer, won alle klassiekers behalve Parijs-Tours, hij won de Vuelta a España en als professional én als amateur het wereldkampioenschap en brak ook nog eens het werelduurrecord.
Geschenken geef je op Kerstmis en op verjaardagen, niet in wielerwedstrijden.
Eddy Merckx
Eén van zijn bijnamen is de ‘Kannibaal’ omdat hij telkens vol voor de overwinning gaat en zijn tegenstanders niets gunt.
Aantal overwinningen : 525
Carrière : 1961-1978
Ploegen
1965: Solo-Superia
1966–1967: Peugeot-BP
1968–1970: Faema
1971–1976: Molteni
1977: Fiat France
1978: C&A
Beste prestaties:
Milaan-San Remo: 1e in 1966, 1967, 1969, 1971, 1972, 1975 en 1976
Gent-Wevelgem: 1e in 1967, 1970 en 1973
Parijs-Roubaix: 1e in 1968 in 1970 en 1973
Ronde van Lombardije: 1e in 1971 en 1972
Ronde van Vlaanderen: 1e in 1969 en 1975
Luik-Bastenaken-Luik: 1e in 1969, 1971, 1972, 1973 en 1975
Ronde van Italië: 1e in 1968, 1970, 1972, 1973, 1974 en 24 etappezeges
Ronde van Frankrijk: 1e in 1969, 1970, 1971, 1972, 1974 en 34 etappezeges
Amstel Gold Race: 1e in 1973 en 1975
Ronde van Spanje: 1e in 1973 en 6 etappezeges
WK op de weg: 1e in 1967, 1971 en 1974
