De beroemdste schilderijen van Delacroix – De top 10
Ferdinand Victor Eugène Delacroix Eugène Delacroix is geboren in Charenton-Saint Maurice op 26 april 1798. Hij is één van de belangrijkste Franse kunstschilders van de romantiek. Delacroix had daarom ook de bijnaam ‘Le prince des romantiques’.
Hij is ook een ‘literair schilder’. Zo benoemt de beroemde Franse schrijver Baudelaire hem, omdat hij zijn thema’s vaak ontleende aan schrijvers als Shakespeare (Hamlet et Horatio au cimetière) en Dante (Barque de Dante). Delacroix overlijdt op 13 augustus 1863 in Parijs.
Lees hier ->>> meer over schilders en hier ->>> meer over schilderijen…
De beroemdste schilderijen van Delacroix
La Liberté guidant le peuple / De Vrijheid leidt het volk (1830) – Eugène Delacroix
De Vrijheid leidt het volk verbeeldt de vrijheid als Marianne, het nationale symbool van Frankrijk. Zij voert de revolutionairen aan bij de Julirevolutie van 1830. Het is geschilderd met olieverf. Het doek heeft een afmeting van 260 bij 325 centimeter.
Dit is een van de bekendste en meest nagevolgde schilderijen in de geschiedenis van de Franse schilderkunst. Op het tafereel ziet je de bekende allegorie van de vrijheid: de vrouw, teruggrijpend naar oudere voorstellingsmethodes voor allegorieën, met ontbloot bovenlijf, naaktheid als teken van de kwetsbaarheid — en dus moed — in contrast met het verschrikkelijke dat zich afspeelt.
De vrouw draagt een Frygische muts die verwijst naar vrijheid. Rechts van haar ziet je een jongetje, verwijzend naar jeugd, dat onverschrokken twee pistolen vasthoudt.
Opvallend aan dit schilderij is de klassieke compositie met een centrale driehoek en het actuele onderwerp, waar veel romantici vaak juist teruggrepen naar het verleden. Dit schilderij laat zien dat de drie klassen, de clerus, adel en burgerij, voor de revolutie zijn, omdat naast de vrouw de drie standen aanwezig zijn.
Alle standen verzetten zich dus tegen de gevestigde orde. De vlag die de vrouw vasthoudt is ook niet zomaar de Franse vlag. Het was de nieuwe vlag met drie kleuren die wijzen op liberté, égalité en fraternité. Het voorgaande symbool van Frankrijk was de Franse Lelie.
La Grèce sur les ruines de Missolonghi / Stervende Griekse op de ruïnes van Mesolongi (1826) – Eugène Delacroix
Dit is het tweede schilderij van Delacroix ter ondersteuning van de Grieken in de Onafhankelijkheidsoorlog tegen het Ottomaanse Rijk. De strijd van de Grieken was een populair doel, met steun van vele kunstenaars en intellectuelen in heel Europa.
Het beeld beeldt een tragische aflevering uit 1825 uit toen de Grieken er de voorkeur aan gaven hun stad te vernietigen en zelfmoord te plegen in plaats van zich over te geven. Griekenland wordt symbolisch weergegeven als een vrouw, gekleed in traditionele klederdracht, met de tragedie die zich aan haar voeten afspeelt. De figuur herinnert aan de Maagd Maria die boven het lichaam van Jezus staat.
Combat du Giaour et du Pacha / Het gevecht van Giaour en Pasja (1835) – Eugène Delacroix
Het gevecht van Giaour en Pasja zet het oosterse thema van Delacroix voort. Het is een ander schilderij dat is geïnspireerd door Byron. Zijn verhaal over een noodlottige liefdesrelatie tussen een Venetiaan, de Giaour of overspelige persoon in het Ottomaanse rijk en de slaaf Leila, behorend tot de Turkse militaire leider, de Pasja.
Voor haar ontrouw wordt Leila in de zee gegooid terwijl haar geliefde haar dood wreekt door de Pasja te doden. Het schilderij is één van de vele over dit onderwerp. Het schilderij benadrukt de vaardigheid en beheersing van Delacroix bij het vastleggen van gevechtsscènes met mensen en dieren.
La Mort de Sardanapale / De moord van Sardanapaulus (1827) – Eugène Delacroix
De dood van Sardanapalus is gebaseerd op het verhaal van Sardanapalus, de laatste koning van Assyrië. Een figuur uit de historische bibliotheek van Diodorus Siculus, de oude Griekse historicus. Sardanapalus leefde in grote luxe. Toen de Meden hem versloegen bij Ninive, verbrandde hij zijn paleis, bracht de hofhouding om en pleegde zelfmoord.
De Apologeet Justinus Martyr beschrijft in II Apol.7 Sardanapalus samen met Epicurus als mensen die gezegend zijn met overvloed en (goddelijke) glorie. Dit in tegenstelling tot Socrates -een oprecht mens- die vervolgd werd en ‘in de boeien’ was.
Dit schilderij gebruikt rijke, levendige en warme kleuren en brede penseelstreken. Het is geïnspireerd door Lord Byron’s toneelstuk Sardanapalus (1821) en inspireert op zijn beurt een cantate van Hector Berlioz, Sardanapale (1830), en ook de opera van Franz Liszt, Sardanapale (1845–52, onvoltooid).
De beroemdste schilderijen van Delacroix
Jeune orpheline au cimetière / Jong weesmeisje op het kerkhof (1823 – 1824) – Eugène Delacroix
Hoewel Delacroix dit schilderij op jonge leeftijd schilderde is het een hoogtepunt in zijn oeuvre. Tegenwoordig maakt het deel uit van de collectie van het Louvre.
Op het schilderij is een jong meisje afgebeeld dat een arme indruk maakt. Zij heeft haar hoofd naar links gedraaid en kijkt naar iets dat zich buiten het schilderij bevindt. In haar oog lijken tranen op te wellen, terwijl haar hand krachteloos in haar schoot rust. De half geopend mond en het afgezakte jurkje versterken de treurige stemming nog. Op de achtergrond zijn enkele kruisen en grafstenen in de schemering te zien. Deze verraden dat het tafereel zich op of bij een kerkhof afspeelt. Delacroix schildert zowel haar kleding als de achtergrond in sombere en koude kleuren. Hiermee onderstreept hij de wanhoop en melancholie van het meisje.
Jong weesmeisje op het kerkhof wordt vaak gezien als een studie voor Het bloedbad van Chios, zijn grote schilderij over de slachting op het eiland Chios tijdens de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog. De houding en uitdrukking van de man die linksonder op dit schilderij te zien is, vertonen overeenkomst met die van het weesmeisje.
Héliodore chassé du temple / De verdrijving van Heliodorus uit de tempel (1857) – Eugène Delacroix
De verdrijving van Heliodorus is één van de mooiste muurschilderingen van Delacroix. Het is te vinden in de kerk van Saint-Sulpice in Parijs. Dit Bijbelse onderwerp uit 2 Makkabeeën.
Heliodorus, de premier van de koning van Syrië, is gestuurd om de schatten uit de tempel van Jeruzalem in beslag te nemen. De levendige kleuren en het contrast van licht en schaduw benadrukken de invloed van Venetiaanse schilders zoals Veronese en Tintoretto. Delacroix brengt het drama en de chaos van de gebeurtenissen in evenwicht door ze in een ingetogen architecturaal kader te plaatsen. Veel van de eerste kijkers waren geschokt door deze dramatische compositie en de hectische scène.
Jeune tigre jouant avec sa mère / Jonge tijger met zijn moeder (1830 – 1831) – Eugène Delacroix
Als je het bloed en de gruwel in de meesterwerken van Delacroix beu bent, is een jonge tijger die met zijn moeder speelt een mooi tegengif. Het is al vroeg in de carrière van de kunstenaar geschilderd toen hij zich aangetrokken voelde tot dieren.
Sommigen beweren dat Delacroix zijn kat als model voor deze schilderijen gebruikte, hoewel er ook aanwijzingen zijn dat hij tijgers in de Parijse dierentuin zag spelen. Het is één van de verschillende tijger- en leeuwenwerken die Delacroix in deze periode schildert.
Le Prisonnier de Chillon / De gevangene van Chillon (1816) – Eugène Delacroix
De gevangene van Chillon is gebaseerd op Byron’s beroemde gedicht met dezelfde naam. Het gaat over een 16e-eeuwse politicus uit Genève die gevangen zit in het kasteel van Chillon aan het Meer van Genève.
Het schilderij is opzettelijk donker en somber en weerspiegelt de atmosfeer van een gevangeniscel. De gevangene aan de ketting probeert tweede figuur te bereiken die zich in de schaduw verbergt, zijn stervende broer.
Dante et Virgile aux enfers / Dante en Vergilius in de onderwereld (1822) – Eugène Delacroix
De bark van Dante is het eerste werk van de 24-jarige Delacroix dat in het openbaar werd tentoongesteld. Het verbeeldt een scène uit de hel van Dante’s goddelijke komedie. Hierin steken Dante en de Romeinse dichter Virgilius een meer oversteken waar de zielen van de verdoemden in doodsangst kronkelen. Belangrijk is dat dit schilderij breekt met de neoklassieke conventies. Het schilderij is te zien als start van de romantische beweging, met Delacroix als leider.
De beroemdste schilderijen van Delacroix
Entrée des Croisés à Constantinople / Aankomst van de kruisvaarders in Constantinopel – Eugène Delacroix
Delacroix is, net als andere 19e-eeuwse schilders, ook geïnteresseerd in grote historische gebeurtenissen. Het schilderij van Delacroix toont de Vierde Kruistocht (12 april 1204), waarin de kruisvaarders hun plan verlaten om Egypte en Jeruzalem binnen te vallen. In plaats daarvan besluiten ze de christelijke (Oosters-orthodoxe) stad Constantinopel te plunderen, de hoofdstad van het Byzantijnse rijk. Het schilderij toont Baldwin I van Constantinopel aan het hoofd van een processie door de straten van de stad na de aanval. Overal zijn de inwoners van de stad te zien die om genade smeken. Het bloedbad op de voorgrond staat in contrast met het heldere blauwe water en de lucht op de achtergrond.
