Moulay Ismaël Ibn Sharif, de keizer van Marokko, kan volgens onderzoekers van de universiteit van Wenen de man met de meeste kinderen zijn geweest. Dit keizertje zou volgens het Guinness Book of World Records 888 kinderen verwekt hebben. De mythe werd aan de hand van een model getest en gaf een positieve uitslag. Een bijzonder interessant verhaal over de man en zijn daden…
Moulay Ismail ibn Sharif (Rissani, 1645? – Meknes, 22 maart 1727) was de tweede sultan van Marokko uit de dynastie der Alaoui. Sharif was de zevende zoon van Moulay Ali Cherif. Hij was aanvankelijk gouverneur van Meknes onder zijn broer Rashid en toen deze plots stierf, slaagde hij er in hem op te volgen.
De man met de meeste kinderen: een ondernemend baasje
Ismail wist de macht van de Alawieten te consolideren, hij herstructureerde het leger en breidde het uit met duizenden toegewijde Soedanese slaven, de Abid al-Boekhari, en Arabische krijgers. Zo had hij een eliteleger tot zijn beschikking, genaamd de’Zwarte Garde’, van 150.00 man. Met andere manschappen kon hij met dit enorme leger de rebelse stammen bedwingen en weerstand bieden aan de Europese penetratiepogingen.
Moulay Ismaël Ibn Sharif belegerde ook Tanger, dat in handen was van de Engelsen, gedurende vijf jaar, tot de Engelsen zich er in 1684 uit terugtrokken. Met minder succes belegerde hij het Spaanse Ceuta, dat werd ontzet door Jean-François Bette. Ismail knoopte diplomatieke betrekkingen aan met de Europese mogendheden en hij deed zelfs een huwelijksaanzoek aan Marie Anne van Bourbon, dochter van Lodewijk XIV. Marie weigerde deze aanzoek overigens.
Meknes werd de nieuwe hoofdstad en de stad werd uitgebouwd met prachtige tuinen en monumenten, waardoor het Versailles naar de kroon stak. Het werd gebouwd door blanke slaven, die weer gevangen waren genomen en aan hem verkocht door de Barbarijse zeerovers. Het nodige gesteente kwam van de Romeinse ruï nes van Volubilis en het El-Badipaleis. De stad Volubilis werd pas in de 18e eeuw verlaten om te worden afgebroken en bouwmateriaal te leveren voor de constructie van de paleizen van Moulay Ismail in het nabijgelegen Meknes. Als Moulay Ismail de stad niet had laten afbrken, was Volubilis misschien één van de best bewaarde Romeinse locaties geweest.
Ismail had de reputatie zeer bloeddorstig man te zijn. Er werd in die tijd al van hem gezegd dat hij een vijfhonderdtal concubines en meer dan duizend kinderen had. In 1703 werden er 525 zonen en 342 dochters geteld en in 1721 zouden er al 700 zonen op de wereld van hem zijn.
De Bloeddorstige
Moulay wilde de absolute zekerheid dat hij de vader was en elke verdenking van overspel werd zwaar bestraft. Hij wurgde de vrouwen, hun borsten werden in een aantal gevallen afgesneden of al hun tanden werden bijvoorbeeld getrokken. Dit leverde hem niet voor niets de bijnaam “The bloodthirsty” op. Gebaseerd op het verslag van Busnot, zou hij 1171 kinderen gehad hebben over een periode van 32 jaar.
Bij zijn dood brak dan een burgeroorlog uit onder zijn vele zonen om zijn opvolging. De Abid al-Boekhari zouden bepalen wie er aan de macht kwam. Als winnaar kwam zijn zesde zoon van Moulay Ali Cherif uit de bus. Hij bestreed een andere broer Mohammed II, vorst van Tafilalet, die hij in de slag in de Angad-vlakte versloeg en doodde (1664) en vervolgens keerde hij zich tegen de laatste resten van het rijk der Saadi. Hij veroverde Fez in 1666 en riep zichzelf uit tot sultan. Marrakesh werd in 1669 onderworpen.
Deze strijd wordt ook kort aangehaald in Voltaire’s boek Candide: “Morocco swam in blood when we arrived. Fifty sons of the Emperor Muley-Ismael had each their adherents; this produced fifty civil wars, of blacks against blacks, and blacks against tawnies, and tawnies against tawnies, and mulattoes against mulattoes. In short it was a continual carnage throughout the empire.”
Moulay Ismaël Ibn Sharif, de man met de meeste kinderen: het dispuut beslecht
Er bestaat veel discussie over het aantal van 888 kinderen en Elisabeth Oberzaucher en Kal Grammer van de universiteit van Wenen onderzochten of het wel mogelijk is om zoveel kinderen te verwekken.
Het simulatiemodel
Het simulatiemodel ging uit van 504 vrouwen, vier echtgenotes en 500 concubines. Het succes van de copulatie hing onder andere af van de levensvatbaarheid van het sperma (die afneemt met de leeftijd), de vruchtbaarheid van de vrouwen tijdens de cyclus en op de dag van copulatie. Als de copulatie succesvol was, werd er ook nog rekening gehouden met het afsterven van de foetus en de overleving van de kinderen. Alle gebruikte parameters werden overigens gebaseerd op voorgaande studies.
De resultaten toonden aan dat de keizer zijn reproductieve succes gemakkelijk bereikt kan hebben. Zelfs met veel minder copulaties dan tot nu toe gedacht en historische verslagen van Busnot zouden dus kunnen kloppen. Tevens bleek dat 65 tot 100 vrouwen ruim voldoende zijn om dit grote aantal kinderen op de wereld te zetten. Zijn enorme harem van meer dan 500 vrouwen had waarschijnlijk ook een andere functie, zoals het weghouden van vrouwen bij andere mannen.
