Hans van Zon: een echte Nederlandse seriemoordenaar

Hans van Zon staat in zijn omgeving bekend als een nette, charmante en intelligente jongeman. Toch groeit hij uit tot een van de meest beruchte seriemoordenaars van Nederland. Zijn verhaal is een mix van charme en brutaliteit, een cocktail die eindigt in gruwelijke misdaden. De Utrechter uit Rotsoord, gekleed in driedelig pak en met een gladde tong, staat bekend als een sluwe manipulator. Hij omschrijft zichzelf als ‘de grootste klootzak ter wereld’.

Zijn misdaden brengen het land in beroering. Hans van Zon vermoordt minstens drie mensen met een zelfgemaakte loden pijp, die hij verstopt in de foedraal van een paraplu of in een banketstaaf. Het proces tegen hem, in 1970, trekt nationale en internationale aandacht en wordt in de volksmond ‘het proces van de eeuw’ genoemd. De pers noemt hem ‘het beestmens’, een titel die zijn gruwelijke daden samenvat.

Juwelen voor Caroline

In 1967 is Hans in een relatie verwikkeld met twee vrouwen: de 47-jarige Italiaanse Caroline Gigli en de 37-jarige Amsterdamse Coby van der Voort. Beide vrouwen staan model voor de pornografische foto’s die Hans verkoopt om in zijn levensonderhoud te voorzien. Zijn relatie met Coby loopt echter stuk in april van dat jaar, en volgens Hans blijft ze hem lastigvallen.

Op 29 april besluit hij een einde aan de situatie te maken. Gewapend met een zelfgemaakte loden pijp en een slagersmes zoekt hij haar op in haar woning. Hij slaat haar dood en verminkt haar lichaam met het mes om de moord te laten lijken op een roofmoord. De juwelen die hij meeneemt, geeft hij als cadeau aan Caroline. Deze eerste moord markeert het begin van zijn duistere pad.

Goudmijntjes in de stad

Hans van Zon zoekt zijn heil in de Utrechtse onderwereld. Hier ontmoet hij de beruchte crimineel ‘Ouwe Nol’, die hem introduceert in de wereld van roofmoorden. Nol wijst Hans op ‘goudmijntjes’: rijke en kwetsbare slachtoffers in de stad. Samen plegen ze een reeks misdaden die steeds gruwelijker worden.

Onder hun slachtoffers zijn Jan “Oom Cupido” Donse, een 80-jarige winkelier in feestartikelen, en de melkboer Reijer de Bruijn. De buit, bestaande uit geld en sieraden, wordt door Nol verdeeld, waarbij hij altijd een groter deel voor zichzelf houdt. Hans is inmiddels volledig afgezakt in een leven van misdaad, maar zijn roekeloosheid wordt zijn ondergang.

Bij een poging tot een derde roofmoord op weduwe Woortmeijer in de Haverstraat gaat het mis. De vrouw overleeft de aanval en geeft de politie een duidelijk signalement van haar aanvaller. Op 13 december 1967 wordt Hans van Zon gearresteerd. Of het een tip uit de onderwereld is of een doorbraak van de politie, blijft een mysterie.

Gevaar in vredestijd

Tijdens zijn proces beschrijft officier van justitie mr. Somerwil hem als ‘een man wiens gevaarlijkheid in Nederland in vredestijd zijn weerga niet heeft’. De aanklacht luidt: drie roofmoorden en een poging tot doodslag. De eis: levenslange gevangenisstraf en terbeschikkingstelling (tbr).

Hans wordt veroordeeld tot levenslang en tbr. Hij belandt in de Utrechtse Psychiatrische Observatie Kliniek, tegenwoordig bekend als het Pieter Baan Centrum. Hier ontmoet hij therapeute Riet van der Brink, met wie hij zelfs trouwt in de kliniek. Ondanks zijn brute verleden vindt Hans een manier om de harten van mensen te winnen, zelfs in gevangenschap.

Een nieuwe kans

In 1986 komt Hans van Zon vervroegd vrij. Zijn levenslange straf wordt omgezet in 28,5 jaar, waarvan een derde wordt kwijtgescholden wegens goed gedrag. Na zijn vrijlating probeert hij een nieuw leven op te bouwen, maar hij wordt voortdurend herinnerd aan zijn verleden. Overal waar hij gaat, wordt hij herkend als de seriemoordenaar uit Rotsoord.

Zijn laatste jaren brengt hij door in Wirdum en Delfzijl, waar hij een teruggetrokken bestaan leidt. Hij worstelt met zijn gezondheid, mede door zijn langdurige drankgebruik. Op 11 mei 1998 overlijdt hij op 57-jarige leeftijd aan de gevolgen van een maag- of slokdarmbloeding.